هوش مصنوعی: به خاطر تو، ای شمع، از غم شب‌های تاریک و بی‌نورت در رنج هستم. من به خاطر این درد و اندوه می‌توانم شب‌های بی‌شماری را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای تنها نشسته‌ام و فقط در حال فریاد زدن از درد و ناامیدی‌ام هستم. احساسی بد دارم و نمی‌دانم در کجا هستم و چه چیزی برایم پیش آمده است.

هوش مصنوعی: من تو را از دیدن چهره‌اش منع کرده‌ام، ای کسانی که به رویت خیره شده‌اید. حالا چگونه می‌توانم چشمانم را باز کنم؟ من از تو شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: غم و بی‌قراری من به خاطر عشق تو هرگز از بین نرفته است. گرچه درد و غم عشق تو بیشتر شده، اما من حالا در یک آرامش نسبی هستم.

هوش مصنوعی: اگر تو از دیدن من بد می‌کنی، چرا نقاب از چهره‌ات بر نمی‌داری؟ چه فایده دارد که من خود را از دیدنت محروم کنم در حالی که خودم به‌طور ناخودآگاه به تو نگاه می‌کنم؟

هوش مصنوعی: من از شرایط خودم به خوبی آگاه هستم و افرادی که در این زمینه دانا هستند نیز از آن مطلعند. اما آنها که سختی و درد را نمی‌دانند، از وضع من و زیبایی چشم محبوبم بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: با اشک‌های خود آتش درونم را آرام می‌کنم، چون خود را در عشق زیبارویانی غرق کرده‌ام که همچون لعل (سنگ قیمتی) هستند.