هوش مصنوعی: هر بار که به چهره‌ی زیبای تو نگاه می‌کنم، اشک‌هایم مثل سیل از دلِ پر دردِ من سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: گاهی که چهره‌ات را می‌گشایی، شایسته است که به خاطر تماشای تو، به خاطر زیبایی‌ات، چشم‌هایم را باز کنم و نگاهی دیگر به تو بیندازم.

هوش مصنوعی: در دل من هزاران درد و غم وجود دارد و نمی‌توانم هیچ یک از آن‌ها را برطرف کنم، حتی نمی‌توانم نسبت به آن معشوقه زیبا و خرم گشوده شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر خطراتی که از سوی تو احساس می‌کنم، نگاه کردن به زیبایی‌ات را محدود کرده‌ام. اما اگر بخواهی، دوباره با نگاهی تازه در این مسیر گام خواهم برداشت و با بی‌رحمی به تماشایت خواهم نشست.

هوش مصنوعی: وقتی که خانه‌ام به خاطر بدشانسی تاریک است، چه فایده‌ای دارد که آن را با آه و با اشک باز کنم؟

هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای هستم که به شمع وصال عشق نزدیک می‌شوم و آرزو دارم که بسوزم. اگر دوری و فراق اجازه دهد، می‌توانم بال و پر خود را باز کنم و پرواز کنم.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و دلآویزی معشوقان را ببینم، لازم نیست که به خودم نگاه کنم و فکر کنم. بهتر است که به خاطر جذابیت آن‌ها، چشمم را ببندم و فقط در زیبایی‌شان غرق شوم.