هوش مصنوعی: تنم مانند گل‌های لطیف بهاری است، اما این زیبایی نتوانسته غم عشق تو را پنهان کند. جفای تو به من مانند هزار زخم است که روح و جسمم را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: زخمی و غمگین، به رنگ اشک‌های قرمز و صورت زرد من توجه نکن. من هم مثل گل‌های این باغ هستم، فرقی ندارد که سرخ باشم یا زرد.

هوش مصنوعی: با دل شاد و خونی، از محبت زبانت سخن می‌گویم و حال دلم را از رنگ کلماتم می‌فهمی.

هوش مصنوعی: به دور از زیبایی و دلبری که در چمن و باغ وجود دارد، من از آنچه که شبیه گل و درختان است، چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: پس از این، در مسیر عشق تو، من و تنهایی‌ام نمی‌توانیم مانند سایه‌ای که بر زمین می‌افتد، بدنم را به حرکت درآوریم.

هوش مصنوعی: کوه‌کن نشانه‌ای از خود دارد، اما من نشانی از خود ندارم. آه که من حتی بیشتر از کوه‌کن رسوا و گمگشته‌ام.

هوش مصنوعی: من در دل خود غم و اندوه را پنهان می‌کردم، اما در نهایت، تو مرا رسوا کردی و داستان تمام مجالس و محافل م بد کرده‌ای.