هوش مصنوعی: من به خاطر تو، ای ماه زیبا، سایه‌ام را همراه خود بردم. اگر چشمی داشتم، برای دیدن تو می‌مُردم.

هوش مصنوعی: من در برابر چشمان پر از اشک و غم خود، نمی‌توانم به هیچ چیز غیر از وجود تو فکر کنم. تو به مانند گوهری گرانبها هستی که من آن را با دقت و آهنگ دل‌نشینی به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: در کوچه‌های تو می‌چرخیدم و در تلاش برای جذبت بودم، اما حالا از اینکه جانم را به راحتی از دست دادم، پشیمانم و افسوس می‌خورم که آن احساس را در چشمان تو نریختم.

هوش مصنوعی: خانه دل ویران شده و برای درست کردن آن نیاز به گلی دارم. ای ساقی، یک پیاله سفالی پر از درد به من بده.

هوش مصنوعی: خوشحالم که مردم در عشق تو غمگین هستند و من هیچگاه قلب حساس تو را با بیان دردهایم ناراحت نکردم.

هوش مصنوعی: ای صدف، تا چه زمانی به خود می‌خندی؟ دهن‌ات را باز کن، زیرا به خاطر این همه دوری از گوهر وجودم، اشک‌هایم را نریز.

هوش مصنوعی: هر شب تا صبح فقط ناله و فریاد تو را به یاد می‌آورم و در این مورد جز تاسف چیزی ندارم که به خاطر تو از سگان کوی او نگران باشم.