هوش مصنوعی: من از این شهر می‌روم و در دل، عشق و محبت‌ام را به همراه می‌برم. بار سنگینی از درد دارم که همچون برگ کاهی سبک احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: از سر کویت به نوعی دیوانگی سفر می‌کنم، اینقدر که من هم برای رسیدن به عقل و درایت، راهی به سوی تو انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که از انتقادها و قضاوت‌های سخت رها می‌شوم، در هر کجا که می‌روم، به درد و رنج خود شکایت می‌کنم و به نوعی خودم را در مقامات خودم تأیید می‌کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم نام دوری‌ات را بر زبان بیاورم، در حالی که هر بار که به تو نگاه می‌کنم، خوشبختی‌های زیادی از وجود تو دریافت می‌کنم؟

هوش مصنوعی: اگر عشق و دوستیت از قلب من دور نشود، دور از انتظار نیست که گاهی حسادت و رشک از رقیبان تو به دل می‌زنم.

هوش مصنوعی: دل به یاد تو شاد بود و چشم‌ها از حضور تو خوشحال بودند، اما اکنون با احساس غم و اشک راهی می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر من میخانه را به عنوان خانه‌ای برای خود برگزینم، بعید نیست که به خاطر ترس از غم و اندوه، به آنجا پناه ببرم و در آنجا مشغول نوشیدن باشم.