هوش مصنوعی: من در دل خود دردهای زیادی را با خود حمل می‌کنم و از شدت ناراحتی و غم، بار سنگینی را از سر کوی تو به دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: هر بار که از در تو بیرون می‌روم، دلی پر از درد و حسرت می‌برم و در سفرم دسته گلی زیبا از این باغ خوشبختی به همراه می‌آورم.

هوش مصنوعی: من از این سرزمین می‌روم، اما خالی از بار نیستم. بار سنگین صد درد و غم را با خود می‌برم که سبب ناتوانی صد نفر است.

هوش مصنوعی: برای دوستانم هدیه‌های رنگارنگی تهیه کرده‌ام، که چهره‌ام غمگین و اشک‌هایم به رنگ ارغوانی است.

هوش مصنوعی: چقدر باید تحمل کنم و زیر بار سختی‌ها بمانم؟ هر جا که بروم، سنگینی ملامت و سرزنش را با خود دارم و این روحیه‌ی مقاوم را نیز ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من یک حاکمیتی دارم که به خاطر عشق به آن دچار عذاب می‌شوم. اما از این جهان زودگذر، چیزی باارزش و ماندگار را با خود می‌برم.

هوش مصنوعی: من از خاک پای او نیستم و به کارهای او سرکشی نمی‌کنم، بلکه مانند خضر در زمان خود، راهی به آب زندگانی پیدا کرده‌ام.