هوش مصنوعی: من به دل شمعی که در مجلس تو درخشان است، شبیه هستم و از زیبایی‌های تو دور نیستم. اما نمی‌دانم چرا من را از حضور در جمع تو محروم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر در بهشت تو سکونت کنم، مرا از نعمت‌ها بی‌بهره نگذار. تصور کن که من هم مانند یک ذره خاک هستم و آدمی نیستم.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ‌کس نیست که مثل من از ظلم و ستم تو ناراحت باشد. اگر تو هم قرار است به من ظلم کنی، بهتر است که به طور کلی فراموش کنی من وجود دارم.

هوش مصنوعی: مدت زمان عمرم را نمی‌دانم که چگونه سپری شده است. در حالتی از شوق و سرمستی به سر می‌برم و از وضعیت جهان اطرافم خبری ندارم.

هوش مصنوعی: او شهرتی دارد که مربوط به عقل و خرد اوست. اما من که خیلی دیوانه و نابخرد هستم، نمی‌دانم چطور است که بدون غم و اندوه نمی‌توانم زندگی کنم.

هوش مصنوعی: از ظلم تو گاهی قلبم به درد می‌آید و گاهی جگرم به خون می‌نشیند. من در برابر این بی‌رحمی‌های پیوسته تو تاب و تحمل ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی قلم به سرگردانی افتاد و از آن زمان به بعد، من هم در آرزوی آن گیسوی تابدار هستم و از ابتدا هیچ‌گاه خالی از این خیال نبوده‌ام.