فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نی دل و دین ماند نه صبر و شکیبایی مرا</p></div>
<div class="m2"><p>رفته رفته جمع شد اسباب تنهایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چند بر من رو نهد هر جا که باشد محنتی</p></div>
<div class="m2"><p>دل گرفت از صحبت یاران هر جایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گر نیندازم نظر بر عارضت از صبر نیست</p></div>
<div class="m2"><p>رشک می آید بدیدارت ز بینایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گر بمیرم با کسی هرگز نگویم درد دل</p></div>
<div class="m2"><p>درد پنهانست بی شک به ز رسوایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>کرد مستغنی ز فرش خاک و چتر آسمان</p></div>
<div class="m2"><p>در بساط شوق ذوق بی سر و پایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>سر نمی پیچم ز فرمان تو ای سلطان عشق</p></div>
<div class="m2"><p>بنده فرمان پذیرم هر چه فرمایی مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>قصه فرهاد و مجنون را فضولی کس نخواند</p></div>
<div class="m2"><p>تا بر آمد نام در عالم به شیدایی مرا</p></div></div>

دیوان فارسی فضولی به کوشش حسیبه مازی اوغلی - محمد بن سلیمان فضولی - تصویر ۲۷۲

شمارهٔ ۲۹

نی دل و دین ماند نه صبر و شکیبایی مرا
رفته رفته جمع شد اسباب تنهایی مرا
چند بر من رو نهد هر جا که باشد محنتی
دل گرفت از صحبت یاران هر جایی مرا
گر نیندازم نظر بر عارضت از صبر نیست
رشک می آید بدیدارت ز بینایی مرا
گر بمیرم با کسی هرگز نگویم درد دل
درد پنهانست بی شک به ز رسوایی مرا
کرد مستغنی ز فرش خاک و چتر آسمان
در بساط شوق ذوق بی سر و پایی مرا
سر نمی پیچم ز فرمان تو ای سلطان عشق
بنده فرمان پذیرم هر چه فرمایی مرا
قصه فرهاد و مجنون را فضولی کس نخواند
تا بر آمد نام در عالم به شیدایی مرا

شمارهٔ ۲۷

شمارهٔ ۲۸

نی دل و دین ماند نه صبر و شکیبایی مرا

رفته رفته جمع شد اسباب تنهایی مرا

چند بر من رو نهد هر جا که باشد محنتی

دل گرفت از صحبت یاران هر جایی مرا

گر نیندازم نظر بر عارضت از صبر نیست

رشک می آید بدیدارت ز بینایی مرا

گر بمیرم با کسی هرگز نگویم درد دل

درد پنهانست بی شک به ز رسوایی مرا

کرد مستغنی ز فرش خاک و چتر آسمان

در بساط شوق ذوق بی سر و پایی مرا

سر نمی پیچم ز فرمان تو ای سلطان عشق

بنده فرمان پذیرم هر چه فرمایی مرا

قصه فرهاد و مجنون را فضولی کس نخواند

تا بر آمد نام در عالم به شیدایی مرا

شمارهٔ ۲۸

اطلاعات