هوش مصنوعی: در شبی که در جایی اقامت داشتم، تا سحر، حسرت لبخند سبز تو مثل گیاهی بود که از زیبایی گل، پا گذاشته بود.

هوش مصنوعی: دیشب شمعی همراه من بود که به خاطر دل روشنش، هر آنچه در دل داشتم را بر زبانم آورد.

هوش مصنوعی: به من امکانات و ابزارهایی داده شده که به مقام و کمال برسم، مانند ماهی که در شب کامل می‌تابد. اما اگر در مقابل من هیچ نوری نباشد، چگونه می‌توانم درخششی داشته باشم؟

هوش مصنوعی: حسادت صد نفر به حال من به خاطر اینکه چهره آن شیرین را در ذهن دارم.

هوش مصنوعی: من دیوانه‌ای هستم که در تنگنای فکر و نگرانی، هیچ حکمی ندارم. در دل خود از عشق گرفتار شده‌ام و دور خود را زنجیرهایی از اندیشه‌های پریشان پیچیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای چای‌خانه‌دار، تو مرا از غم و اندوه نجات دادی؛ در این دریای بی‌پایان که هیچ امیدی به رسیدن به ساحل نداشتم.

هوش مصنوعی: اگر از ایمان و دل خالی باشم، دور نیست که عشق آنچه را که داشتم، از من برباید.