هوش مصنوعی: گاهی اوقات، زیبایی و جاذبه‌ی چهره‌ی معشوق من به قدری است که با یک اشاره‌ی ساده، گرد و غبار عشق را از وجودم می‌زداید و مرا به وجد می‌آورد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سرانجام زندگی به خاک سپرده شود، از دامن رسوایی فاصله می‌گیرم و اجازه نخواهم داد که به آبرویم خدشه‌ای وارد شود.

هوش مصنوعی: وقتی که در تنهایی و بی‌تعهدی هستم، نمی‌خواهم که از کفن بی‌نیاز باشم؛ زیرا نمی‌خواهم که هیچ قید و بندی مرا گرفتار کند.

هوش مصنوعی: ای همراز من، نگذار روزی که مرگ می‌رسد، بار کفن بر دوش من باشد؛ زیرا جسم عریان من از زخم‌های زیادی پر شده است.

هوش مصنوعی: لوح مزارم نوشته‌ای است که از غم هجرت و جدایی سخن می‌گوید. مرگ من، دوری از تو را به چه زبانی بیان خواهد کرد و این غم را در زیر خاک پنهان خواهد کرد.

هوش مصنوعی: با چشمانم از تو خواهش می‌کنم که در راهم باشی، مردم با صدای نازک در آغوشم می‌نشیند و من مدام صورت خود را بر مژه‌هایم می‌مالم.

هوش مصنوعی: فضولیت و کنجکاوی من نتوانست از درد و رنجی که در دل دارم بکاهد. در عوض، این زخم و جدایی باعث شد که در دیاری دیگر به رنج و خیال پردازی ادامه دهم.