هوش مصنوعی: من عشق تو را در دلم ثبت کردم و از دیگران چشم پوشیدم. شمعی را در خانه روشن کردم و در را بستم.

هوش مصنوعی: بلا و مشکلاتی را تجربه کردم که به خاطر عشق تو بر دل خاک گذاشتم. برای جلب توجه و محبت تو، دل و جانم را آماده کرده و راهی را که باید بروی، با خون دل نشان دادم و این مسیر را به خاطر تو بسته نگه داشتم.

هوش مصنوعی: اگر سینه‌ام را دوختم و نتوانستم برایت بگویم، از من دلخور نباش. من از روی حسادت نتوانستم به دل خودم اجازه بگویم که چقدر به تو فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای اشک، خواب را از چشمانم ربوده‌ای و آه تو به اندازه‌ای دردناک است که این غم را با صدها قطره خون جگرم پر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: با امید اینکه زیبایی چهره‌ات مورد قبول واقع شود، اشک‌های قرمز رنگ مانند لاله را بر چشم‌های نمناکم ریختم و آرایش کردم.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به شخصی به نام فرهاد اشاره می‌کند و او را می‌خواند تا در گوشه‌ای بنشیند. او به این نکته اشاره دارد که به خاطر تلاش‌هایی که برای کندن کوه انجام داده، به هیچ‌کس ملامت نمی‌کند و خود را آماده کرده است تا به هدفش برسد. به نوعی، شاعر از زحماتی که کشیده است، به خوبی آگاه است و بر این باور است که این تلاش‌ها شایسته تقدیرند، نه سرزنش.

هوش مصنوعی: به لطف خدا، از افکار و مشغله‌های دنیوی رها شدم و به عشق معشوقان زیبا دل سپردم.