هوش مصنوعی: من جانم را مانند شکر به لعل (جوهر قیمتی) سپرده‌ام و از آن لذت‌هایی را دیده‌ام که باعث حسادت مردگان شده است.

هوش مصنوعی: آرزو و محبت تو باعث شد که به زندگی و وجودم معنا پیدا کند. من از هیچ و عدم به این مسیر آمده‌ام و این راه را به انتخاب خودم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: در دوران تنهایی و سردرگمی، جز به درگاه تو هیچ‌کجا نتوانسته‌ام بروم.

هوش مصنوعی: سرما و غم زندگی به اندازه‌ای بر من فشار آورده که اشک‌هایم را می‌توانم به حساب شب‌های سختی که گذرانده‌ام بگذارم. در واقع، شب‌های غم و اندوه من قابل شمارش‌اند و برآورد غم و درد در زندگی‌ام بسیار بیشتر از اشک‌هایم است.

هوش مصنوعی: برای اینکه اثر نوشته‌ات را بپذیرم، عمری است که هر گونه تصویر دیگر را از ذهنم پاک کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و دوباره به من شراب ناب بده، چون هنوز آرزو دارم. تا کی باید غم و اندوه دنیا مرا غمگین و بی‌حال نگه دارد؟

هوش مصنوعی: نگاه کردن به اطراف دیگر برایم ممکن نیست؛ چون به قدری در حال گریه‌ و اندوه هستم که هر قطره اشک را به سختی نگه داشته‌ام.