هوش مصنوعی: اگر بروم، هرگز اشک‌های غمگینم کم نخواهد شد. به هر طرف که بروم، چشمه‌ای از احساسات و یادهایم از عمق وجودم جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: به این امید که در کنار او جایی پیدا کنم، راضی شدم که مانند صیدی خونم ریخته شود و او مرا به دام اندازد.

هوش مصنوعی: من از میان خُس و خاشاک به میخانه رفته‌ام و خوشبختانه مزه‌ی شراب بر روی گندم‌زاری که سیاه است، نشسته است.

هوش مصنوعی: از ناتوانی در بیان احساساتم چیزی باقی نمانده، جز اینکه فقط از طریق دردهای عمیق و جانکاه در سینه‌ام، می‌توانند حالت حقیقی دلم را درک کنند.

هوش مصنوعی: در دل من جز تو جایی نیست، پس به من نگاه کن تا این موضوع را در آیینه ی دل بی‌آلایش من ببینی.

هوش مصنوعی: اگر توانی ندارم و ضعیف شده‌ام، تنها چیزی که می‌تواند به من کمک کند، تأثیر خاک و اشک‌هایی است که از دل برمی‌دارم. من همچون خاشاکی هستم که امیدی به نجات از این وضعیت ندارم.

هوش مصنوعی: اگر به فکر زیبایی او باشم، جالب نیست چون عشق در وجودم بی‌پروا و بی‌خوف جان سپرده است.