هوش مصنوعی: ناوکت پیراهنی که از خونم پوشیده شده را درآورده و بر بدنم چاک‌هایی ایجاد کرد و اشک‌هایم را روی آن پیراهن ریخت.

هوش مصنوعی: من برای دیدن روی تو از زمین و دنیای خودم جدا شدم و دیگر قدمی به این دنیا نمی‌گذارم، چون حسادت بر دامنم سایه افکنده است و نمی‌خواهم به کسی جز تو توجه کنم.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر حسادت، خون خودم بریزم، عجیب نیست. هر کسی او را دوست داشته باشد، من دشمن او هستم.

هوش مصنوعی: ای کاش که غم به قدری قوی باشد که بتواند مرا از این بند وابستگی نجات دهد و دامنم را از این بار سنگین آزاد کند.

هوش مصنوعی: در روزهایی که تنها و دلتنگ هستم، تا حدی در غم و اشک خود غرق شده‌ام که هیچ کس برای کمک به من نمی‌آید، جز چند تکه خاشاک و گیاهانی که دور و برم هستند.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که به دیوانگان رحم نمی‌کنی و من هم کسی‌ام که جز دیوانگی کار دیگری نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: زمانی بود که نمی‌توانم فضولی چهره محبوبم را ببینم. در انتظار وصال، چشمان روشنم در حال انتظارند.