هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم دلِ مست من غمگین باشد، زیرا با وجود لطف و محبت یار، دلِ ستم‌دیده‌ای برای تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: کیست که زیبایی‌ای چون تو داشته باشد، مگر اینکه او هم از گروه و همراهان تو باشد؟

هوش مصنوعی: طبع لطیف تو توانایی تحمل بیان غم و درد دل را ندارد. چه کاری می‌توانم انجام دهم در حالی که این باری که بر دوش من است، برای تو ناخوشایند است؟

هوش مصنوعی: بیش از این در مشکل و درد آزرم نده. اگر عاشق واقعی نیستی، می‌توانی به راحتی من را رها کنی.

هوش مصنوعی: چون حباب، زندگی انسان همچون حبابی است که به سرعت می‌گذرد. به محض اینکه چشمانت را می‌بندی و دوباره باز می‌کنی، زمان به سرعت می‌گذرد و اگر ویژگی‌های مثبت و خوبی همچون استقبال از جمشید (نمادی از خوبی و عظمت) در تو وجود داشته باشد، زندگی‌ای پربار و پر از شادی خواهی داشت.

هوش مصنوعی: از دنیای فانی فاصله بگیر، زیرا این دنیا به اندوه و غم نمی‌ارزد، حتی اگر هزاران گنج بر سر تو انباشته باشد.

هوش مصنوعی: از مرزهای خود فراتر نرو، زیرا هر جایی که قدم بگذاری، زیر پاهایت خاکی از بلندی آسمان خواهد بود.

هوش مصنوعی: با ناله و زاری خود، مردم را آزار دادی؛ بهتر است که در کنار کوچه ی عدم بمانی.