هوش مصنوعی: ای دل، دل من به سوی تو می‌نگرد و چشمانم بیشتر از دل، تو را می‌جوید. دلم به چشمانم اشاره می‌کند که تو را بخواهد.

هوش مصنوعی: چقدر عجیب است که علاقه‌ات به سادگی مردم را نمی‌بینند. مردم غافل چگونه می‌توانند نگاه تو را که حقیقتی ویران‌گر است، درک کنند؟

هوش مصنوعی: اگر سنگ را هم بشوی، نقش آن از بین نمی‌رود. پس چه فایده‌ای دارد که برای ستمی که بر دل تو رفته گریه کنی؟

هوش مصنوعی: مانند نامه‌ای که می‌خواهند با آب پاک کنند، اشکم را می‌زنم، اما اثر تو از دل پاک نمی‌شود و نقش تو از یادم نمی‌رود.

هوش مصنوعی: یک عالم در حال گریه بر درد و رنج من است، اما تو بدان که من به خاطر عشق تو به این درد و غم عادت کرده‌ام و بر این موضوع آگاهی دارم.

هوش مصنوعی: در میان پیچ و خم موهای تو، دل‌های سوزان وجود ندارد، بلکه چراغ‌های روشن و درخشان آویخته شده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی در جایی جاگیر شود، جز کسی که عشق و محبت تو را در دل دارد و دایم به یاد توست. او در حقیقت، خانه‌اش را در کنار تو ساخته است.