هوش مصنوعی: من اجازه ندادم تا آن سوار چابک دامانم را از دستم برباید، زیرا در حرکاتش کنترل را از دست دادم.

هوش مصنوعی: اینگونه نباش که مانند غنچه‌ای دل‌شکسته در گوشه بنشینی، زیرا زیبایی و جذابیت مانند نرگس، در کمبود وجود ندارد. از دور گل، جام شراب خوشگوار را از دست نگذار.

هوش مصنوعی: لیلی هرگز بدون اجازه و کنترل نمی‌تواند به سوی مجنون بیاید، مگر اینکه شترش به طور ناخواسته، افسار را از دستش بگیرد.

هوش مصنوعی: یارم را در آغوش دارم، ای ساقی! باده کم‌تر بده. کاری نکن که در حال مستی، دامن یار را از دستم بیندازم.

هوش مصنوعی: بگذار خاک به زمین بریزد تا رگ‌های دستم از هم جدا نشود؛ من هرگز زنجیر موهای زیبای او را از دست نخواهم داد.

هوش مصنوعی: از آستین ناچیز و بی‌ارزش خود، چیزی برای زندگی و خوشی به دست نیاور. نکند که روزگار آنچه را که برای خوشی و زندگی‌ات فراهم کرده، از دستت برباید.

هوش مصنوعی: من دیگر فضولی را نمی‌بینم که قرار و آرامش داشته باشد. با موهایش او را زیادی در فشار قرار داده و رشته‌های صبر و آرامش از دستش خارج شده است.