هوش مصنوعی: در حریم وصال محبوبم، مانند چراغی روشن شدم که آتش رشک در وجودم شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: در آتش زندگی، داغی از یاد آن چهره درخشان و موهای پریشانم هر لحظه برایم روشنایی می‌آورد.

هوش مصنوعی: در روز وصل، ای لاله، با زیبایی‌ات داغی بر دلم گذاشتی. تو برای شب تاریک جدایی‌ام، مثل چراغی روشنی بخشیدی و مرا به امید و روشنی دعوت کردی.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، از درد و غم شب‌های تنهایی، نگران نیستم؛ زیرا با هر آهی که می‌کشم، آتش عشق را روشن می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به شوق دیدار تو زندگی می‌کنم، از من انتظاری نداشته باش. دیدار تو صبح را شگفت‌انگیز کرده و دلم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: هر زمان که تو را نمی‌بینم و به غیر از آتش شوق تو فکر نمی‌کنم، شعله‌های غم و اشتیاق در چشمانم مانند چراغی می‌درخشد و مرا می‌آزارد.

هوش مصنوعی: صد پروانه به خاطر وضعیت من سوختند. هر کس که به من نگاه کرد، داستان درد نهفته‌ام را گفت.

هوش مصنوعی: چراغ ما در شب‌ها روشنایی ندارد و به خاطر نبود تو، اشک‌هایم بر آن می‌افتد و آن را خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: ای فانوس، شمع را به کنار بگذار و امشب در گوشه‌ای بنشین؛ چراکه شب من به خاطر ماهی که دارد، حال و هوای خاصی پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: شب‌های غم به دل روشن نمی‌شود، حتی اگر آسمان با نور خورشید پرنور شود، خانه‌ام همچنان تاریک است.