هوش مصنوعی: اگر در دل من محبت آن چهره‌ی زیبا نمی‌بود، پس این آتش سوزان که شب‌های تار را روشن می‌کند، چه چیزی است؟

هوش مصنوعی: هر شب به عشق و غیرت تو، جانم را به آتش می‌زنم، با این که من از موهبت وجود تو محرومم، اما چراغی در این بزم روشن است که راه آینده را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم‌ها در انتظار نسیم صبح هستند و جان در آرزوی وصال آن خورشید است، تا اینکه خبر از رسیدن او بیاید و چراغی روشن شود.

هوش مصنوعی: پروانه‌ای که بی‌گناهان است، از شدت ظلم می‌سوزد. چرا که اگر لیاقت آتش را نداشته باشد، چراغ هم گناه دارد.

هوش مصنوعی: ای ریاکاران، بدانید که میخانه نیز از عشق و شور روشن است، نه این‌که فقط خانقاه و مکان‌های عبادت دارای نور و روشنایی هستند.

هوش مصنوعی: در مسیر تو بهتر است که به توصیه‌های ناصح گوش نکنم و مراقب باشم؛ زیرا در این راه باید چراغ را از وزش باد محافظت کنم.

هوش مصنوعی: ظلم و ستمی که می‌کنی باعث شده است که تاریکی‌های تو روشن‌تر شود. آتش بی‌عدالتی تو، خانه درویش را روشن کرده است، در حالی که او از مهربانی شاه، چراغی دارد که به او نور می‌بخشد.