هوش مصنوعی: ما از ترکیب وجود انسان‌ها به چنگال آرزوها دست یافته‌ایم. نه کسی به فکر ماست و نه ما به فکر کسی.

هوش مصنوعی: عاشقان دلشان به زیبایی دلبندانشان می‌تپد، در حالی که زاهدان فقط به گل‌ها نگاه می‌کنند. بلبل نمی‌تواند نسبت به زیبایی که در دل دارد بی‌تفاوت باشد و آتش شوقش را در هیچ خار و علفی نمی‌تواند پنهان کند.

هوش مصنوعی: مردم چشمم از شدت احساس غم و اندوه اشک می‌ریزد، اما این اشک‌ها آنقدر کم هستند که نتوانند تأثیری بر حجم دریا بگذارند، مانند اینکه مگسی بخواهد با منقار خود قطره‌ای آب را کم کند.

هوش مصنوعی: من در تنهایی خودم، حتی دوست ندارم در کنار مسیحا، که نماد نجات و آرامش است، باشم.

هوش مصنوعی: عمر تو به سر رسیده، ای دل! دیگر ناله کردن فایده‌ای ندارد. درست مانند زنگوله‌ای که باید در هنگام حرکت به صدا درآید، حالا وقت آن است که فریاد کنی و خود را از این غم برسانی.

هوش مصنوعی: من مانند بلبل نیستم که هر لحظه برای یک گل آواز بخوانم؛ من متعلق به حوزه‌ای از ایمان هستم و فقط یک گل در این باغ دارم که برایم کافی است.

هوش مصنوعی: هر شب صدای من به آسمان می‌رسد، اما حتی آن ماه نورانی هم به من کمک نمی‌کند و دردم را نمی‌شنود.