هوش مصنوعی: از دل رنجیده‌ام و در پی این هستم که زلف‌های ستمکارش را به‌دست آورم. حتی اگر این زلف‌ها هزاران پاره شوند و هر پاره‌ای نیز تار باشد، باز هم آن‌ها را می‌خواهم.

هوش مصنوعی: تنها کسی که در کنار من است، یاری نیست که غم را از دل من دور کند. هیچ حامی و همدردی را نمی‌بینم که به من کمک کند و از دردهایم بکاهد.

هوش مصنوعی: من احساسو دردی که در دل داشتم، بر روی خاک آن مکان ریختم. تا چه زمانی باید قلب بی‌طاقتم را به حال خود رها کنم و هر جا برود، به بار آن درد ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: ای شمع، در برابر چراغ نرقص و خود را نبر، زیرا دل هر لحظه به خاطر سایه‌ات حسادت می‌کند و این حسادت از دیوار بلند به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: به او اجازه نده که با ناز و کرشمه‌اش به هر بهانه‌ای به دل شیدایی‌ها آسیب بزند و آرامش افکار را بر هم بزند.

هوش مصنوعی: دل بی‌دغدغه‌ای دارم، اما زندگی برایم دشوار است، چرا که موجودی مانند تو که جان را می‌خورد، از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: خوشحالم که از راهی به خاک کوی محبوبم رسیدم. چه خوب است که مانند بلبل عاشق، راهی به باغ گل پیدا کرده‌ام.