هوش مصنوعی: شادی من به گونه‌ای است که وقتی پیکانی از بدنم خارج می‌شود، احساس می‌کنم شاید جانم هم همراه آن پیکان جدا شود.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم زنده بمانم، چون تو با عشق و محبتت مرا از دوری نجات دادی. هر شعله‌ای که از این آتش سوزان به بیرون بیاید، باید بمیرد.

هوش مصنوعی: غبار و آلودگی که در درگاه تو نشسته، حالا دیگر نمی‌خواهد که تبدیل به انسان شود و از باغ رضوان خارج گردد.

هوش مصنوعی: هر چشمی که اشک می‌ریزد، به مانند دودی که بلند می‌شود، غم و ناکامی را به تصویر می‌کشد؛ کسی که از آتش جدایی نجات پیدا کند، نشانه‌ای از بدبختی اوست.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد آن غنچه خوشحال و خندان مردم تعجب نکردند که از کنار خارهای مزاحم، آن غنچه خوشبو و زیبا به شکوفایی رسید.

هوش مصنوعی: در لحظه مرگ، جز غم و اندوه چیزی از دل من بیرون نخواهد آمد. هرچیزی که در دل داشته باشم، به محض اینکه فریاد بزنم، نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: در دل من ترس و نگرانی زیادی وجود دارد و می‌ترسم که این احساسات به اندازه‌ای شدید شوند که اشک‌های من مانند سیلابی از خون بریزد.