هوش مصنوعی: حیله‌ای که زیبای من با چهره‌اش به کار برد، باعث شد که ما از هم دور شویم و جدا از هم درآییم.

هوش مصنوعی: خط تو ما را از گریه کردن بازداشت، و هنگامی که آن سبزه شکفت، اشک‌هایمان را جذب کرد.

هوش مصنوعی: جز ستمی که تو به ما می‌کنی، کار دیگری از ما برنمی‌آید. نگاه کن که سرانجام کار ما به کجا خواهد رسید.

هوش مصنوعی: ای دل سنگی، چرا به کسی که به خاطر تو سختی‌های زیادی را تحمل کرده، وفا نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که به درگاه تو رسیدیم، اشک‌های ما طوری روان شد که دیگر نتوانستیم از آن مسیر بازگردیم.

هوش مصنوعی: شعاع صبح آفتاب به سمت دست‌هایم می‌آمد و به نظر می‌رسید که از در خانه‌ات، ماده‌ای شفاف و درخشان به چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای گل، هنوز هم به دل نگریسته‌ای و نمی‌دانی که چقدر از تو به خاطر کنجکاوی و فضولی رنج بردم.