هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که لایق آن باشم که در کوی تو زندگی کنم، اما خاک و سرزمین تو همیشه در ذهن من است و هر لحظه را به یاد تو سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند احساس واقعی من را به زبان بیاورد، اما همیشه مانند شمعی به تو روشنایی می‌بخشد و حال دلم را در حضورت نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: دشمنان تا چه زمانی از دوستی تو خوشحال خواهند بود؟ در حالی که حال من به خاطر تو به دل دشمن خوش می‌کند.

هوش مصنوعی: بر سر کوی خود، ای شمع، ما را نسوزان. باغ و گلشن این کوچه برای ما خیلی ارزشمند است و شایسته نیست که به آتش تبدیل شود.

هوش مصنوعی: ای زندگی من، تا وقتی که به سرانجام نرسم، هیچ‌گاه نامی از زندگی نبرم، چرا که اگر بعد از مرگم، تنها مکانی که برای من باقی بماند، کوی تو باشد.

هوش مصنوعی: با تیر بلندی از نگرانی و درد ما را نجات بده، چرا که درد جان و غم تن ما را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای گل، نگذار که از تو دوری جویند، چرا که جایی بهتر از اینجا برای بلبل نیست و وجود گلشن به خاطر توست.