هوش مصنوعی: وقتی آرایشگری دست به کار می‌شود و زلف‌های خمیده و چین‌دار را به زیبایی می‌زند، زلف‌هایش حسادت را برمی‌انگیزد و مانند دلی که از درد عشق می‌سوزد، به شوق می‌آید.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس longing و دل‌تنگی اشاره دارد. شاعر به یاد بوی زلف محبوبش است و آن را به جانی تشبیه می‌کند که نمی‌تواند از احساسات خود رها شود. او می‌خواهد بداند تا کی باید شب‌ها در تنهایی بماند و هر صبح، نسیم صبحگاهی را به یاد آن عشق برای خود بگیرد. در واقع، این احساس آشفتگی و نیاز به نزدیکی به محبوب را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: قلم به خاطر نگرانی از شرم و خجالت، مانند مجسمه‌سازی که در حال ساختن تصویری از آن قامت زیباست، به حرکت درمی‌آید و می‌نویسد.

هوش مصنوعی: به خورشید نگاهی نکن که چهره‌ات مانند ماه است. مراقب باش که مبادا آن آینه از نور خورشید پر شود.

هوش مصنوعی: ماه به خاطر زیبایی و درخشش چهره‌ات روشنایی می‌افروزد و تمایل دارد که از این پس، نورش از تابش خورشید کم‌ و کمتر شود.

هوش مصنوعی: من به لطف تو زنده‌ام و به خاطر تو از آن رنج دور شدم، با این حال اگر شمع زندگی‌ام آتش بگیرد، دلیلش ستمی است که بر من می‌رود.

هوش مصنوعی: از فضولی دوری کن و اجازه نده که غم و اندوه دل ناصح بر تو تاثیر بگذارد، زیرا اگر چنین باشد، علم و آگاهی در دنیا ایجاد می‌شود.