هوش مصنوعی: چنان عشقی در دل دارم که ضعف جسمم را با مهربانی او تسکین می‌دهد، به‌طوری که سال‌ها گذشته و نه او مرا دیده و نه من او را.

هوش مصنوعی: از درد عشق و اندوه جدایی شکایت می‌کنم. خوشا به حال آن رند که نه نگران جانش است و نه به تنش اهمیت می‌دهد.

هوش مصنوعی: غم تو را در دل دارم، اما شمع که سوزانده و روشن است، آیا می‌تواند درد من را احساس کند؟ او جسمی بی‌جان دارد و اهمیتی ندارد که بسوزد.

هوش مصنوعی: تنها رازی که بر زبانم جاری است، عشق توست. می‌دانم که در پایان، آن شمع را از جمع ما بیرون می‌برند.

هوش مصنوعی: در کوه بیستون تصویری که مشاهده می‌کنی، جز اثر شیرین بر روی سنگ نیست، که سنگ تراش به خاطر زیبایی تو، آن را ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: آن سنگدل مثل بت است و این قدر زیبایی و کمال دارد که معجزه عشق من را نشان می‌دهد و من به واسطه سخنانش، شکایت‌هایم را ابراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: فردی که به تو سرایت کرده و در درد و رنج‌های جدید غرق است، به خاطر زخم‌ها و رنج‌های قدیمی‌اش کسی را نمی‌شناسد. در کوی تو، آن‌ها به زخم‌های تازه‌اش توجه می‌کنند و نه به زخم‌های کهنه‌اش.