نه ای عاشق ، اگر فکرِ نجات از قیدِ غم داری

چو گیرم کاکلَش را، تا کِشم سویِ خُودم ، آن مه،

کنون که کرده پر سیماب،ره بشنود سُنبُل را

چه حاصل آید از ناله بکف بیچاره بلبل را 

گهی زنبور کامجوید،گهی پروانه می بوید

مجال افتاده تا ناکس برد فیض تغافل را