هوش مصنوعی: به خاطر عشق و محبت، بدن ضعیف و ناتوانم را بر خاک می‌مالم تا بتوانم فقط بوسه‌ای به پای محبوبم بزنم.

هوش مصنوعی: غبار راهی که از آن می‌گذرم، نشان‌دهنده‌ی شوق و امید من است. آرزو دارم که روزی بتوانم برخیزم و زین اسب سوارکارم را بگیرم.

هوش مصنوعی: من به خاطر درد و غم عاشقی به خاک پای آن محبوب تبدیل شدم و به احوال حاکم اشک خواهم ریخت، چون نه از گرد و غبار من، بلکه از چشمی که به طرز خاصی دیگر می‌بیند، آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: من در مسیر رسوایی، راهی مانند فرهاد و مجنون را پیدا کرده‌ام، راهی که از درد و مشکلات زمانه خالی است و پاک و صاف به جلو می‌رود.

هوش مصنوعی: غبار درگاه تو به من آرامش می‌بخشد و اشک‌های چشمانم را تسکین می‌دهد، مانند دارویی که برای درمان دردها تأثیر دارد.

هوش مصنوعی: ای آسمان، از درد و اندوه من مراقب باش. کاری نکن که ناگهان به خشم آمده و با تیغ خود به مقابله بپردازم.

هوش مصنوعی: چرا درباره بدبختی آن دختری که زیباست صحبت می‌کنی؟ چرا دل پرامید من را ناامید می‌کنی؟