فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را</p></div>
<div class="m2"><p>بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم</p></div>
<div class="m2"><p>که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>شدم خاک ره غم اشک خواهد ریخت بر حاکم</p></div>
<div class="m2"><p>بهر چشمی که دوران توتیا سازد غبارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>ره رسوایی از فرهاد و مجنون یافتم خالی</p></div>
<div class="m2"><p>ز خار و خس زمانه پاک کرده رهگذارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>غبار آستانت گریه ام را می دهد تسکین</p></div>
<div class="m2"><p>ازین به توتیایی نیست چشم اشکبارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>حذر کن ای فلک از آه و اشک من مکن کاری</p></div>
<div class="m2"><p>که ناگه بر کشم از قهر تیغ آبدارم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>فضولی قصه بیداد آن گلرخ چه می خوانی</p></div>
<div class="m2"><p>چرا نومید می‌سازی دل امیدوارم را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را
بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را
غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم
که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را
شدم خاک ره غم اشک خواهد ریخت بر حاکم
بهر چشمی که دوران توتیا سازد غبارم را
ره رسوایی از فرهاد و مجنون یافتم خالی
ز خار و خس زمانه پاک کرده رهگذارم را
غبار آستانت گریه ام را می دهد تسکین
ازین به توتیایی نیست چشم اشکبارم را
حذر کن ای فلک از آه و اشک من مکن کاری
که ناگه بر کشم از قهر تیغ آبدارم را
فضولی قصه بیداد آن گلرخ چه می خوانی
چرا نومید می سازی دل امیدوارم را

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را

بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را

غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم

که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را

شدم خاک ره غم اشک خواهد ریخت بر حاکم

بهر چشمی که دوران توتیا سازد غبارم را

ره رسوایی از فرهاد و مجنون یافتم خالی

ز خار و خس زمانه پاک کرده رهگذارم را

غبار آستانت گریه ام را می دهد تسکین

ازین به توتیایی نیست چشم اشکبارم را

حذر کن ای فلک از آه و اشک من مکن کاری

که ناگه بر کشم از قهر تیغ آبدارم را

فضولی قصه بیداد آن گلرخ چه می خوانی

چرا نومید می‌سازی دل امیدوارم را

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات