هوش مصنوعی: من در زندگی وفایی از مردم زمان خود ندیده‌ام، اما از هر یک از آن‌ها انواع و اقسام بی‌وفایی و ناملایمات را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از درد و غم بسیاری تجربه کرده‌ام، اما از دست کسانی که درد را حس نمی‌کنند، رنج می‌برم و گویی مرده‌ام و هنوز آماده نیستم که برای درمان و رهایی از این درد لب به سخن بگشایم.

هوش مصنوعی: من از روی بساط آزادی پا کشیده‌ام و گرفتار غم و بدبختی شده‌ام.

هوش مصنوعی: در روزهای غم، هیچ کس جز ناله‌ام از ضعف جسمی در کنارم نبود و حتی آن ناله هم ناپدید شد.

هوش مصنوعی: در غیاب همدم و هم‌نفسم، تنها صدای ناله‌ام مانند نی به گوش می‌رسد. همچنین، قدم‌های شکست‌خورده‌ام مرا از این وضعیت جدا کرده است.

هوش مصنوعی: نه دوستی دارم، نه همصحبتی، نه کسی که برایم محبت کند یا به درد دل‌هایم گوش دهد.

هوش مصنوعی: تن صرفاً جسم خاکی من را هدف هزاران تیر بلا کرده است اگرچه تقدیر دست به دست من انداخته است.

هوش مصنوعی: آسمان چنان در برابر خواسته‌های من سد نساخته است که با وجود صدها هزار دعا، یکی از آرزوهایم برآورده نشود.

هوش مصنوعی: پزشک من به دارویی که امتحان کرده‌ام، با ناامیدی می‌نگرد، اما در دل آن تلخی، شیرینی درمان همچنان باقیست.

هوش مصنوعی: در میان اشک‌های من، احساس ناتوانی و ناامیدی وجود دارد. اندوه و مشکلات گاه مانع از آن می‌شود که کسی در کنار ما باشد و ما را حمایت کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که من وابسته به چیزهایی هستم که در زندگی‌ام بیشتر از همه به آن‌ها توجه می‌کنم و اگر هم از جایی بیایم، همیشه امیدوارم که ادامه زندگی‌ام پایدار و پرامید باشد.

هوش مصنوعی: امیدهایم هنوز ثمر نیاورده و از دردهایی که در دل دارم، هیچ خواسته‌ای برآورده نشده است.

هوش مصنوعی: دل غمگین و پژمرده‌ام در آتش فقر سوخته است، در حالی که آرزوهایم به اندازه‌ای زیاد است که نمی‌توانم آن‌ها را به دست آورم.

هوش مصنوعی: از شدت گریه و اشک، دیگر چیزی برای من نمانده است. حالا نمی‌دانم چه چیزی باید برای معشوقان زیبا و محبوب خرج کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که بدی‌ها و مشکلات ممکن است انسان را بترساند، اما در برابر بزرگان و کسانی که به مقام‌های عالی دست یافته‌اند، هیچ چیزی نمی‌تواند او را از انفعال و بی‌عملی دور کند. در واقع، او خود را فدای مسائلی می‌کند که در مقابل این بزرگان وجود دارد.

هوش مصنوعی: نه امکان ماندن هست، نه می‌توان سفر کرد، نه می‌توان به تنهایی زندگی کرد و نه ثروت قابل اعتنایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در یک شب تاریک و پر از غم و اندوه، من به وضعیت خودم ناله و شکایت می‌کردم که ناگهان صدای پیامی از طرفی به گوشم رسید.

هوش مصنوعی: ای ستم‌دیده، در تنهایی ناامید نباش و شکرگزار باش، زیرا راهنمای درماندگان آمده است.

هوش مصنوعی: رسید کسی که تو را از خاک بیرون آورده بود، و رسید کسی که از او با چشم خود هزاران نعمت دیده بود.

هوش مصنوعی: بهار، زمان شکوفایی و زیبایی است که باغ ادب به مانند نهالی درخشان و گلشن بخت به مانند گیاهی سرسبز در آن پدیدار می‌شود. این تصویر نشان از شکوفایی و سرزندگی نه تنها در طبیعت، بلکه در آداب و فرهنگ انسانی دارد.

هوش مصنوعی: کوه الوند با عظمت و بالا، روشن دل و دلسوزی دارد که در مسیر ادب و فرهنگ، راهنمایی می‌کند.

هوش مصنوعی: دولت او بر پایه‌ای استوار بنا شده و او به خاطر بلندی مقامش، به ماندگاری و ثبات دست یافته است.

هوش مصنوعی: گاهی وجود عزیز یوسف در مصر نمایان شده، و گاهی نشانه‌گر راه نزدیکی به یثرب و سرزمین بطحا می‌شود.

هوش مصنوعی: او در کنار شرافتش، از مادران و نیاکانش هم برخوردار است و این نکته بر سعادت او می‌افزاید.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که در این موضوع هیچ ناهنجاری وجود ندارد و تنها مسیر درست به طور قطعی مشخص است، چرا که هیچ‌گاه پایه‌ای برای اشتباهات ایجاد نشده است.

هوش مصنوعی: آیا به راستی خورشید بلند نظر هنر، بشارتی از نزدیکی به شرافت و فضیلت تو را به ارمغان می‌آورد؟

هوش مصنوعی: بسیار سپاسگزارم که دوباره چهره نورانی تو را دیدم و چشمان مشتاقم مجدداً به تماشای تو نائل آمدند.

هوش مصنوعی: هزاران بار شکرگزارم که دوباره سایه تو بر سر کسانی که در رنج فقر و نابودی هستند، افتاده است.

هوش مصنوعی: به حق کسی که من را منبع صداقت قرار داده است، به حق کسی که تو را تنها برای پاکی و صفا آفریده است.

هوش مصنوعی: به راستی که آن خدایی که مرا در این حال نزار و بی‌چیز کرده است، همان خدایی است که تو را به مقام و عزت رسانده است.

هوش مصنوعی: از زمانی که به خاطر کسی چشمم را پوشانده‌ام، هرگز چهره‌ای از انسانیت را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: از زمانی که تو رفتی، عقل و هوش مرا از دست دادم، اما حالا که دوباره برگشتی، همه چیز به حالت اول برگشته است.

هوش مصنوعی: در مواقع تنهایی، همیشه یاد تو در دل و ذهن من بوده است، چه در صبح و چه در شب.

هوش مصنوعی: تو همیشه در قلب من حضور داری و در هر زمانی، تو تنها راهی هستی که می‌تواند مرا به خانه‌های خدا نزدیک کند.

هوش مصنوعی: ای دل، از زمین و دنیا جدا شده‌ای و به خاطر فراغت و دوری از تو، به شدت آزرده‌خاطر هستم.

هوش مصنوعی: تو که آمدی، غم و اندوه از دلش رخت بربست و چهره‌ات که پنهان است، نشان‌دهنده‌ی غم‌های بسیار است.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی بر روی آسمان نرود در حالی که بار سنگین مشکلاتش بر دوش اوست و او را خم کرده است؟

هوش مصنوعی: پاییز بر باغ بخشش رنگ‌ و بوی بهار را گرفت و بلبل را نسیم از گل، خبر خوشی رساند.

هوش مصنوعی: امید می‌رود که تا زمانی که جهان پابرجاست، دایره آسمان همچنان برقرار باشد.

هوش مصنوعی: خانه‌ی مقام و جلال تو آباد و پر رونق خواهد شد و آسمان هم در کارهای هر دو دنیا به نفع تو خواهد چرخید.