هوش مصنوعی: ای قلم عطر آگین، زمانی که به نوشتن می‌آیی، این آغاز شکوهمند را به عنوان کتاب من بنویس.

هوش مصنوعی: ای ساقی خوش قیافه، مرا با شراب خالص مست کن. روی تو را مانند ماه نشانم بده و بدین ترتیب مرا بیهوش و خراب کن.

هوش مصنوعی: به خاطر حس و حال بیداری و شیدایی که در دلم ایجاد شده، ای ساقی، بلند شو و به من شراب بده؛ بیاموز تا غرق در خواب شوم و از این حالت بیداری فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: هر بار که می‌نوشی، مرا با چشمان پر از خواب و خمار خود سرشار از شادی و لذت کن.

هوش مصنوعی: من دیگر زهر جدایی تو را نمی‌نوشم؛ به من مینی بده که از وصالت پر شود و مرا از عذابی که تحمل می‌کنم، آزاد کن.

هوش مصنوعی: من تا کی باید برای سوال کردن پیش لب شیرین تو بیایم؟ اگر نمی‌خواهی بوسه‌ای بدهی، یک‌باره به من جواب بده.

هوش مصنوعی: صورت زیبایت را نشان دادی و بی‌دینی مرا تحت تاثیر قرار داد. حالا بگذار گیسوانت را باز کنی تا بی‌تابی و بی‌طاقتی من بیشتر شود.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که در این دنیا مانند یک پادشاه زندگی کنم و surrounded by your servants باشم، تنها یک روز از من حساب پس بگیر.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که در آخر کار، از تو برای خسرو شکایت کنم. ای شیرین‌زبان، خواهش می‌کنم به چشمان پرآبم رحم کن.

هوش مصنوعی: شهر ناصردین از دل پیر فلک می‌گوید که از میان تمام پرده‌های پوششی‌ات، یک بار به من رو کن و با من صحبت کن.

هوش مصنوعی: بارها با خودم گفته‌ام که دل‌ام را نوازش کن و بعد از آن هرچه خواستی با من قهر کن.