هوش مصنوعی: دیشب در میخانه با آن معشوق قافیه‌سرا این شعر را خواندم و مقدار زیادی شراب نوشیدم.

هوش مصنوعی: حجاب از چهره‌ات بردار تا همه مردم دنیا یک روز دو خورشید را به وضوح ببینند.

هوش مصنوعی: عزیزم، چهرهٔ زیبایت را نشانم بده و با نگاهت جانم را روشن کن. لب‌های شیرینت را باز کن و آتش دل من را خاموش کن.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی تو چنان بزرگ و بی‌کران است که هیچ واژه یا وصفی نمی‌تواند آن را به درستی بیان کند. نور خورشید هم نمی‌تواند در عمق احساسات من دربارهٔ تو گنجانده شود و زیبایی لب‌هایی چون یاقوت تو به زبان نمی‌آید.

هوش مصنوعی: عزیز من، تو قلب‌ها را به خود جذب می‌کنی اما در عین حال از آن‌ها جدا هستی. تو مانند خورشیدی هستی که در میان همه ذرات پنهان است.

هوش مصنوعی: موهای معطر و خوشبوی او مانند زنجیری است که گردن دل را زیبا می‌کند، او همچون خورشید درخشان و شعله‌ای است که همه‌جا را روشن می‌کند و جان عالم را زنده می‌سازد.

هوش مصنوعی: تمام شب دستم در حلقهٔ مویت است و روزها از زیبایی روی تو چشمانم پر از اشک می‌شود.

هوش مصنوعی: به‌راستی، جز خم ابروی تو چیزی نشنیده‌ام، که ماه نو مانند کمانی بر فراز خورشید بکشد.

هوش مصنوعی: من هیچ چیز دیگری را زیباتر از چهره دل‌انگیز تو ندیده‌ام جز ستاره‌های درخشان در آسمان که فرمانروایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: خورشید عالم، نماد قدرت و سلطنت ناصرالدین شاه است و هیچ ملکت و پادشاهی در هیچ دوره‌ای با او همسرت و هم‌ردیف نمی‌شود.

هوش مصنوعی: طبع شاعرانه‌ی فروغی به دنبال روشنایی و آغاز شعرش، به سوی آسمان‌ها رفته و به اینجا آورده شده است که نور خورشید را به همراه دارد.