هوش مصنوعی: احساساتی عمیق و شگفت‌انگیزی به من منتقل شده است، به خاطر این نوشته‌ای که از شاه آمده است. مانند کسی که در حال نوشیدن شراب است، اما خود را فراموش کرده و از حال و روز خود هیچ اطلاعی ندارد.

هوش مصنوعی: ساقی با بدن زیبا، اکنون دوباره شراب بده. من با یک جرعه شراب، توبهٔ پیشینم را می‌شکنم.

هوش مصنوعی: ای جوان، تا زمانی که پیر و سالخورده شده‌ای، به تو شراب پیوسته‌ای می‌دهند؛ اما هم‌اکنون به من باده بده چون من کهن و پیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: مستی ناشی از عشق تو را نمی‌توان پنهان کرد؛ هرکس که به سخن من گوش می‌دهد، بوی شراب را از حرف‌هایم حس می‌کند.

هوش مصنوعی: حالم را می‌دانم، دل سوخته‌ام مثل پروانه‌ای است که از اول عمرش در آتش شمع وجود تو سوخته، و در هر جمعی که باشم، این درد را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که به سمت من چاقو کشیده، تو هستی و من، آن کسی هستم که زیر این چاقو تسلیم نشده‌ام.

هوش مصنوعی: به قدری در خیابان‌ها و کوچه‌های تو احساس خوشحالی می‌کنم که حتی به یاد وطنم هم نمی‌افتم.

هوش مصنوعی: در روز هجرت، از جدایی و سختی‌هایش گیج و متعجب هستم که چرا هنوز روح گرانبهای من از بدنم خارج نشده است.

هوش مصنوعی: به کوی تو هدایت شدم و عشق هم در این مسیر همراهم بود و هم به نوعی مانع من شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که لبانت حرف بزنند، من هم تسلط بر سخن را کسب کرده‌ام و شاه کلام به سخنان من احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: مالک شعرهای ارزشمند و زیبا، ناصرالدین است که به برکت سخن او، صاحب جنت در دل زندگی‌اش است.

هوش مصنوعی: خسرو زمان به من نگاهی انداخته است و من تصمیم دارم با گفتار شیرینم شور و هیجان جدیدی به جهان بیاورم.