هوش مصنوعی: ای محبوب من، برخیز و بیدار شو، زیرا به دستور شاه، شعری زیبا و موزون همچون قامت دلربای تو برایت دارم.

هوش مصنوعی: خوب است که در حضورت شعری زیبا و دلنشین بخوانم، چرا که به زیبایی چهره‌ات فکر می‌کنم و دلم را به آن مشغول کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به من گوش کن که اشعار ملک ناصردین را برایت می‌خوانم، زیرا به خاطر شوق و محبت، به اینجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: من در این دنیا و آن دنیا آرزوی دیدن زیبایی تو را دارم و از این دنیا چیزی که به یاد تو به دست آورده‌ام، موهای تو هستند.

هوش مصنوعی: زاهد به سوی کعبه می‌رود و راهب به سمت دیر، اما من دیوانه‌ای هستم که فقط به کوی تو فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر مرا به بهشت جا دهند، حتی در آن جمع دل‌انگیز، باز هم نگاه من به سوی تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: دل من به خیال آتش دوزخ نیست، زیرا که به خاطر تو، راهی به آتشکده‌ی خودت دارم.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، نگذار که گیسوی تو به هم ریخته و نامرتب باشد، زیرا من دل عاشق و آشفتگی را در زیبایی و پیچش‌های گیسوی تو پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: همیشه خانه من در کنار محراب بوده، اما این منزلت را از گوشه ابروی تو دارم.

هوش مصنوعی: در حضور من، تمام بزرگ‌زادگان و صاحبان کرامت دچار حیرت و شگفتی هستند و من این شگفتی را از نگاه جادوی تو دارم.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، غزل تو من را به غزل‌خوانی واداشته است و این نعمت را از سخن‌گویی تو به دست آورده‌ام.