فروغی بسطامیرباعی شمارهٔ ۸
زلفین سیه که در بناگوش تواند
سر بر سر هم نهاده بر دوش تواند
سایند سر از ادب به پایت شب و روز
آری دو سیاه حلقه در گوش تواند
اطلاعات
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب شعری: رباعی
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
زلفین سیه که در بناگوش تواند
سر بر سر هم نهاده بر دوش تواند
هوش مصنوعی: موهای سیاه که در کنار گوش‌ها پیچیده‌اند و بر دوش افتاده‌اند.
سایند سر از ادب به پایت شب و روز
آری دو سیاه حلقه در گوش تواند
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی از بندگی و خضوع اشاره می‌کند. او می‌گوید که سر فرود آوردن از ادب، شب و روز به پای محبوب بودن و دو حلقه سیاه در گوش به نشانه اطاعت و تسلیم است. این تصویر به معنای عشق و وفاداری عمیق به معشوق است.
حاشیه ها
1394/03/08 17:06
محسن دهقانی
این رباعی متعلق به قاآنی شیرازی ست