هوش مصنوعی: دیشب شنیدم یک نکته‌ای از کسی، اما نمی‌توان آن را با هیچ دانشی توضیح داد.

هوش مصنوعی: عشق من finalmente به زبان‌ها افتاد و همه در مورد آن صحبت می‌کنند، چرا که من مدام در مورد او با هر زبانی سخن گفته‌ام.

هوش مصنوعی: هر شب یاد او مرا به خواب می‌برد، مثل لاله‌زاری که پر از گل باشد. هر صبح به یادش بیدار می‌شوم و به سینۀ دشت می‌روم، گویی در بوستانی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: من در هر مکانی امید وفای او را از بین بردم و در هر زمانی رنج و درد جفای او را تحمّل کردم.

هوش مصنوعی: او موهایش را مثل کمند بر گردنم انداخته و ابروهایش همچون کمانی، مرا به سوی مرگ کشیده است.

هوش مصنوعی: عشق محبوب به گونه‌ای است که مانند تیر بر جان انسان نشسته و هرگز چنین شدت و تأثیری در زندگی هیچ‌کس دیده نشده است.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی کاری از من برنیامد و حالا در سن پیری به یاد جوانی خود دست می‌زنم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، از حال و احوال قلب من چه سوالی می‌کنی؟ من خودم را دیدم که به دنبال یک کاروان در حال حرکت افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: ای کسی که امید به رحمت تو زیر فشار شمشیرت است، نگرانم که به حال کسی که در رنج و خستگی به سر می‌برد، رحم نکرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشم او همچون سحر، دل‌های قوی را به شدت تحت تأثیر قرار داده و به طوری که ناتوانی خود را احساس می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر با پری ارتباطی نداری، پس چرا همیشه در ذهن من حضور داری و از چشمانم پنهانی؟

هوش مصنوعی: چنان به نظر می‌رسد که عشق و زیبایی دل‌بران همچون سپاه‌هایی به صف ایستاده، با یکدیگر در هم شکسته و از بین رفته است، گویی که یک غلام از شاه جهانی، با نیرنگ و حیله‌ای کار را به این حال درآورده است.

هوش مصنوعی: شاهی از بزرگی و قدرت که ناصرالدین نام دارد، به قدری بخشنده است که هیچ گوهری از دست او نمی‌افتد و هیچ کانی نمی‌تواند از او خالی باشد.

هوش مصنوعی: خداوند هر لحظه به من الهام و نور می‌بخشد تا بتوانم با انواع زبان‌ها از سایه‌اش ستایش کنم.