هوش مصنوعی: زمانی که جانم را از دست می‌دادم، چهره‌ی زیبای معشوق را دیدم و با وجود بی‌قراری‌ام، دل خود را آرام کردم.

هوش مصنوعی: آن که در عشق محبوبش رنج می‌کشد، زیبایی‌های او مانند گل‌های باغ را به دل شیداها به تصویر می‌کشد و در عین حال احساسات عاشقانه‌اش همچون پرندگان خوش‌خوان در شاخسارها به پرواز درمی‌آید.

هوش مصنوعی: گلی که آبش را از چشمه خودم به آن دادم، باعث شد دور شوم از خودم و در عین حال با هزاران رنج و زحمت مواجه شوم.

هوش مصنوعی: دیروز آن مهمان با تندی و خشم به من حمله کرد و می‌گفت این، جزای دوستی با دوستان است.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک بود و از آن اشک، به خاطر درد و حسرتی که در دل داشتم، طرحی بر در آن‌جا باقی مانده است که نشانه‌ای از من به یادگار است.

هوش مصنوعی: فرض کن که پزشک وقتی حال من را می‌پرسد، دردی از من نمی‌بیند و نمی‌تواند بگوید که درد من چقدر است، چون دردی به این اندازه و این همه دارم که نمی‌توان آن را شمرد.

هوش مصنوعی: ما به اندازه‌ای در عشق ناامید شده‌ایم که دیگر هیچ امیدی به خداوند هم نداریم.

هوش مصنوعی: باد صبا خاکستر من را به آنجا رساند، در حالی که به آرزوی خود رسیدم، اما به خاطر فروتنی‌ام.

هوش مصنوعی: ما جانیم را فدای تو کردیم، اما هیچ وقت احساس آرامش نکردیم و هیچ چیز نمی‌تواند ما را رها کند.

هوش مصنوعی: هر گاه که درد و رنجی در دل احساس می‌کنم، نوری در چشمانم چون ابر بهاری درخشیده است.