هوش مصنوعی: تو در روشنایی روز نیز نمی‌توانی لکه‌ی سیاه را ببینی، اما در شب تاریک، هیچ نشانه‌ای از آن لکه ندارید.

هوش مصنوعی: زیبایی هنر داود را نمی‌دانی، اما می‌دانی که اگر زره‌ای از موهای پریشان داشته باشی، داری.

هوش مصنوعی: اگر زلف را به دام دل‌فریب نیندازی، به فکر دل‌های درگیر و گرفتار نیستی، اما در حقیقت، چنین تفکری را داری.

هوش مصنوعی: دل‌های همه را با تیر عشق پر کرده‌ای، اما هیچ دوزی از ناز ابروی کمان‌دار را در خود نداری!

هوش مصنوعی: مردم فدای تو نشوند، اما تو از درد و رنج عشقت بی‌خبر نیستی و به آن توجهی نداری.

هوش مصنوعی: در بین افرادی که دل شاداب و دوستی دارند، نمی‌توانی همه را همیشه غمگین ببینی؛ همچنین نمی‌توانی عاشقان را بدون درد و رنج تصور کنی، چرا که خودت نیز این تجربه را داری.

هوش مصنوعی: اگر به جاذبه‌های سحر و زیبایی‌های طبیعی توجه نکنی، نمی‌توانی از زیبایی‌های آن بهره‌مند شوی. تو خود داری اما آن زیبایی واقعی را نمی‌بینی.

هوش مصنوعی: اگر برای عشق و احساسات خود تلاش نکنی، در واقع باید در انتظار عواقب آن باشی، چون تیرگی و زخم‌های دل چه بسا به سراغت بیاید.

هوش مصنوعی: در آسمان، تو با شجاعت و موفقیت پیش می‌رانی، و در مقابل قمر و ستاره‌ها، تو هیچ ترسی نداری و در عین حال، وجودت ارزشمند است.

هوش مصنوعی: اگر از دست دیگران باده نخورید، باده‌ای بنوشید که در آن سرِ خونخواران وجود دارد، ای دوست. تو چیزی نداری، اما در واقع چیزی داری.

هوش مصنوعی: تو به خاطر جفا و ظلم خودت، بی‌رحمانه به دوستان وفادار خودت حمله می‌کنی و اصلاً توجهی به آن‌ها نداری.