هوش مصنوعی: تو زبان شیرینت را با خسروان خوش می‌گویی، اما از حال دیوانه‌وار کوه کن خبر نداری.

هوش مصنوعی: تو مرا در گوشه‌ای دور از جمع نشانده‌ای، اما خودت با کسی که به ادعاهایش می‌نازی، در دل جمع در آرامشی لذت‌بخش هستی.

هوش مصنوعی: من از آن شهری هستم که محبت، آن را به ویرانی کشانده است. تو مانند گنجی هستی که در دل‌های ویران شده، خانه دارد.

هوش مصنوعی: هرگز در روز قیامت بر سر خاک من نخواهی آمد، حتی اگر در آنجا هزاران کشتهٔ خونین کفن‌پوش وجود داشته باشند.

هوش مصنوعی: در دام محبت تو گرفتار شدم و امید دارم که لطف بی‌پایانت به اسیران قدیمی‌ات نیز شامل حال من شود.

هوش مصنوعی: اگر رازهای من به روشنی دربیاید، برایم مهم نیست که همه دنیا از آن باخبر شوند، چرا که تو همچنان یک نگاه خاص به من داری.

هوش مصنوعی: من هم به خاطر موی تو اسیر شده‌ام و هم به خاطر بوی تو سرشسته و شاداب. زیرا تو سنبل را در سمن (پوشاکی از لطافت) داری و گل را در آغوش خود.

هوش مصنوعی: تو هم مثل یوسف در چاه می‌افتی و هم با زحمت از آن بیرون می‌آیی، چرا که در عین حال که در چاه هستی، می‌توانی از زیبایی و جذابیت خود استفاده کنی.

هوش مصنوعی: کسی را ندیده‌ام که مانند تو در پنهان‌گاه خود، با یک نگاه، دل‌ها را هدف تیر غمزه‌اش قرار دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی قیمت تو را نشناخت و تو را زیر سوال برد، هیچ اشکالی ندارد چون تو خودت زیبایی و خاصیتی داری که دیگران نمی‌توانند آن را درک کنند.

هوش مصنوعی: نجات از ناکامی و مشکلات زندگی ممکن است به کمک روشنایی و زیبایی‌ای باشد که در وجود تو نهفته است، همچون یاقوتی که شیرینی و جذابیتش همگان را به خود جلب می‌کند.