هوش مصنوعی: من servant کسی هستم که فقط از دهان تو بوسه می‌گیرد و هیچ سخنی جز سخن تو را از دیگران نمی‌شنود.

هوش مصنوعی: نگرانی من این است که عشق تو باعث شود که انسان‌های عاقل و خردمند نیز به جنون و دیوانگی بیفتند. زلف‌های پرپیچ و خم تو آن‌قدر جذابند که هر کسی را به خود می‌کشانند.

هوش مصنوعی: مردم همه در فکر و نگرانی از قیامت و آنچه پس از مرگ می‌آید هستند، اما من به خاطر زیبایی و رخسار معشوقم نگران و دل‌مشغولم.

هوش مصنوعی: شاید با تلاش و کوشش مداوم، تلخی‌های زندگی به شیرینی تبدیل شوند؛ همان‌طور که هر ضربه تیشه‌ای که به سنگ زده می‌شود، می‌تواند در دل کوه تغییراتی ایجاد کند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای شرمنده از آوازخوانی‌اش به خاطر احساسات من است و گلی هم در چمن به خاطر شکوفه‌ای که در انتظارش است، بی‌حالت به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر پرنده‌ی خوش‌صدا که در بهشت زندگی می‌کند، از باغ گل و یاسمن تو حسرت می‌خورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در عشق و علاقه‌اش به تو دچار مشکل و گرفتار شده، مانند یوسف مصری که به خاطر زیبایی‌اش به فخر می‌پرداخت، به خاطر تو احساس طغیان و سرکشی می‌کند.

هوش مصنوعی: مشخص است که دل عاشقان هرگز به بهبودی نمی‌رسد، چون زخم‌هایشان با عطری که از مشک ختن می‌آید، تسکین نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: این شعر به تعبیر زیبایی از محبت و اشتیاق به کسی اشاره دارد. در اینجا، گوینده به لباس خود، که نماد زیبایی و توجه به محبوب است، اشاره می‌کند. احساساتی مانند شور و شوق، به گونه‌ای به تصویر کشیده شده که گویی آماده است تا در مقابل محبوب، خود را آراسته کند و در عین حال نشان دهنده‌ی سختی‌ها و طاقت‌هایی است که به خاطر عشق به محبوب تحمل می‌شود.