هوش مصنوعی: نرگس زیبای تو که بیمار است، اکنون به پرستاری از من پرداخته است. حال ببین این پزشک چطور می‌تواند با دل بیمار من کنار بیاید.

هوش مصنوعی: اگرچه خواب هستی و نمی‌دانی، تلاش کن که بیدار باشی. نگاهی به چشمان خود بینداز که پر از خواب‌اند. من اما بیدارم و می‌بینم.

هوش مصنوعی: عاشق‌کشی از ویژگی‌های توست و من نیز با عشق ورزیدن این مسیر را انتخاب کرده‌ام. تو با تیغ زدن و آسیب رساندن به من می‌کوشی؛ و من هم به شکل خود در این راه کشته می‌شوم.

هوش مصنوعی: با وجود همه‌ی سختی‌ها و مصیبت‌هایی که بر دلم می‌زند، خوشبختی‌ام هنوز از نگاه تو دور نشده است.

هوش مصنوعی: چهرهٔ زیبای تو مانند آب گل می‌درخشد و این زیبایی باعث آتش‌سوزی در دل بلبل شد زیرا صدای حزین من گویای غم واندوه است.

هوش مصنوعی: از عمق کوه ناله‌ای برخواسته که نشان‌دهنده‌ی غم و اندوه من است، در حالی که تو با عزم راسخ و اراده‌ای قوی به دنبال آزار من هستی.

هوش مصنوعی: رفتم، ولی حسرت مکان تو از دلم پاک نشد. برای عشق تو، که برایم سخت و دشوار بود، از دنیا رفتم، اما این کار آسان نبود.

هوش مصنوعی: تا زلف تو را به دام دل درآورده‌اند، پرنده‌ی اسیر من هیچ تمایلی به رهایی ندارد.

هوش مصنوعی: تاکید این بیت بر اهمیت و زیبایی چهره و موهای محبوب است، به گونه‌ای که خود بت و زنجیر من هم نسبت به آن حسادت می‌کند. در واقع، زیبایی محبوب به قدری زیاد است که حتی اشیاء مقدس و زینتی هم تحت تأثیر آن قرار گرفته و حسرت می‌خورند.

هوش مصنوعی: هر بار که لبم به لب‌های تو بوسه زد، عشق و علاقه‌ام به تو هیچ‌گاه کمتر نشد و همچنان در دل من پر از آرزو و خواسته است.

هوش مصنوعی: اگر تمام جهان هم به خاطر لطف و زیبایی می‌فروش، همچنان دل بیدار و هوشیار من به مستی نخواهد گرایید.

هوش مصنوعی: هر چه من از آن لب شیرین حرفی زدم، خسرو ایران به سخنان من گوش سپرد.

هوش مصنوعی: ناصرالدین شاه، ملتی که در بارگاه او به عدل و انصاف رفتار می‌شود، به آنجا تعلق دارد. من به خاطر نیکی‌هایی که از او به ارث برده‌ام، به آن بارگاه افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی فروغی شعر من را شنید، شهریار معروف هر شهری شد و دفتر شعر من به شهرت رسید.