هوش مصنوعی: در شرایطی که هیچ راهی وجود ندارد، پیام‌آور صبح یعنی صبا، پیام‌های ما را به مقصد می‌رساند.

هوش مصنوعی: گوشی که هیچ صدایی را نمی‌شنود، چگونه می‌تواند فریاد حاکمان را بشنود؟ در حالی که صدای دل فقرای گدا هرگز به گوشش نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: در برابر زیبایی‌های دل‌ربا، سر تسلیم و بندگی فرود آورید، زیرا در اینجا هیچ‌کس فرمان شاه را نشنیده است.

هوش مصنوعی: من وقتی از جان خود دست نکشیدم و دل آرام نگرفتم، زمانی که خود را سیراب نکردم، خدا را نشناختم.

هوش مصنوعی: نیکوکار خوش‌رو و خوش‌اخلاق به زندگی‌ام آمد و قصد آسیب زدن به من را دارد. ای خدا، این بدبختی را از جان من دور کن.

هوش مصنوعی: ای ساقی، وقتی که سبو را می‌کشی، خوشی و شادی را به می‌افزایی که در آن لعل گرانبها و شادابی وجود دارد، چرا که این شادی می‌تواند بر زندگی ما بیفزاید.

هوش مصنوعی: زمانی که مقدر من را از مشکلات رها کند، آن‌گاه می‌توانم از زلف‌های پیچیده و گره‌گشای خود استفاده کنم.

هوش مصنوعی: من به زیبایی کلام تو ارزش زیادی قائل شدم و جان گران‌بهایم را به راحتی به پای آن گذاشتم، گویی هیچ ارزش دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: اگر در باغی، آن اندام زیبا و خوش قامت بایستد، صدای ناله از درختان و گل‌ها بلند خواهد شد و حتی به روز قیامت می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر خورشید را نمی‌بینی، به چتر سیاه که بر سرت است نگاه کن و به گیسوان مشکی‌ات توجه کن.

هوش مصنوعی: در نهایت، تو یک بیگانه را در مجلسی نشاندی که برای آشنایان دیگری فضای کافی باقی نمانده بود.

هوش مصنوعی: اگر توصیف پادشاه نبود، هدف من این بود که ایزد نور و روشنایی، استعداد سرودن غزل را به من عطا نکرده بود.

هوش مصنوعی: پادشاهی که بر تخت سلطنت نشسته و شایستهٔ احترام و تمکین است، مثل ناصرالدین، از مقام خود چنین قدرتی دارد که می‌تواند بر سرنوشت قضا و قدر فرمانروایی کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، به سوی دشمن تو تیری از دعا پرتاب کردم و از خدای بزرگ خواهان تأثیر این دعا هستم.