هوش مصنوعی: ما برای خدمت به محبوب جان خود را فدای عشق کردیم، حالا نگاهی به عشق بینداز که چه چیزهایی از دست دادیم و چه چیزهایی را تجربه کردیم.

هوش مصنوعی: از آن پستهٔ خوش‌ظاهر و خندان چه شیرینی‌ها که امتحان نکردیم و از آن سرو زیبا و خوش‌حالت چه میوه‌هایی که نچیده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر گره و مشکلی که آن موهای زیبا داشتیم، باز کردیم و هر نگاهی که آن چشمان سیاه به ما کرد، قبول کردیم.

هوش مصنوعی: هر نوشیدنی که او با دستان نقره‌ایش به ما داد، نوشیدیم و هر کلام شیرینی که از لب‌هایش بیرون آمد، شنیدیم.

هوش مصنوعی: ما با اراده و تلاش در مقابل معشوق ایستاده‌ایم و به سرعت به سوی میخانه حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای بر بالای آن معشوق مست نشسته بودیم، ولی یک عمر را با درد و رنج سپری کردیم و دلمان از غصه تکه‌تکه شد.

هوش مصنوعی: در زمان بت‌پرستی، هر وعده‌ای که به آن‌ها دادیم را وفا کردیم و در دنیای عشق، همه درد و رنج‌هایی که کشیدیم را پذیرفتیم.

هوش مصنوعی: موهای مشکی او می‌گوید که ما به شب و خواسته‌هایش تعلق داریم، اما چهره‌اش که مانند ماه است، می‌گوید که ما به صبح و امیدهایش وابسته‌ایم.

هوش مصنوعی: هر لحظه بر درد من می‌افزاید و زیبایی او چه طعم‌های نمکی و تلخ را بر چشیده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچند که او بارها به دل ما زخم زده و بر این زخم نمک پاشیده، اما ما هرگز با لبان شیرینش تلافی نکردیم و از او انتقام نگرفتیم.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف توجه و دقت یک خیاط اشاره دارد که در تلاش است لباس‌هایی زیبا برای یک سرو (نماد زیبایی) بدوزد. اما در نهایت، هر لباس و جامه‌ای که برای ما دوخته شده، به نوعی دچار آسیب و خرابی شده است. این بدان معناست که تلاش‌ها شاید به نتیجه نرسیده و زیبایی و وفاداری با چالش‌هایی مواجه شده‌اند.

هوش مصنوعی: در نهایت، ما را به خاطر کارهایی که انجام داده‌ایم مجازات کردند، زیرا به اندازهٔ کافی دربارهٔ او نوشتیم و آنچه را که نیاز بود بیان نکردیم.

هوش مصنوعی: هر اندازه که در جهان گشتیم و پژواک‌ها و زیبایی‌ها را جستجو کردیم، نتوانستیم چیزی جز بزرگواری و کرم پادشاه را ببینیم یا بشنویم.

هوش مصنوعی: ناصردین شاه، که افتخار تمامی پادشاهان ایرانی است، از خداوند درخواست کرد که شادی و خوشحالی را برای جانش عطا کند.