هوش مصنوعی: اگر نگاهی به زیبایی‌های طبیعت بیندازم، گاهی می‌توانم از آن همه زیبایی، نمادی در دامن خودم داشته باشم.

هوش مصنوعی: از او پرسیدم گل چیست، او پاسخ داد: «من همان نسیمم که پیراهنی شکاف‌دار دارم». سپس از او پرسیدم ماه چیست، و او گفت: «من سایه‌ای هستم که بر کلاه من افتاده است».

هوش مصنوعی: داستان طوفان نوح را می‌توان همچون حکایتی از عمق اندوه من تصور کرد، و آتش ابراهیم را مانند نشان و تصویری از شدت و فوران احساسات خود ببینم.

هوش مصنوعی: کجا چنین عشقی را پیدا کنم که وجودم را به کلی از بین ببرد؟ کجا برقی وجود دارد که بتواند تا ریشه‌ام را بسوزاند؟

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم کسی که مرا به بزرگی خود عفو می‌کند چه ویژگی‌هایی دارد، و نمی‌دانم اگر او صاحب فضیلت باشد، چطور می‌تواند گناهانم را ببخشد.

هوش مصنوعی: در شرایط سخت و خطرناک زندگی، به جای هیچ‌کس، به او پناه بردم. آه که اگر سایه ابروهایش مرا حمایت نکند، گرفتار خواهم شد.

هوش مصنوعی: اگر قاتل بعد از کشتن من به خاک من قدم بگذارد، داستان دیگری برای گفتن دارم و هرگز خواهان خون‌بها نخواهم بود.

هوش مصنوعی: برای دستیابی به خواسته‌ها و نیازهایم در عشق، باید از بی‌نیازی و عدم نیاز نیز بهره بگیرم. من از ناامیدی لذت می‌برم، چرا که تو برای من امیدی هستی.

هوش مصنوعی: تو به من شربت وصال ندادید، بنابراین من زهر جدایی را خوردم و بوسه‌ای بر پای تو ننهادم، چون تو خاک راه من را نکردی.

هوش مصنوعی: گاهی تو را به عنوان ماه می‌بینم، گاهی به شکل پری، و گاهی به عنوان فرشته. پس پرده را از چهره‌ات کنار بزن تا من از اشتباه خود بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: من از زمان‌های بسیار دور تا روز قیامت، زیبایی او را می‌بینم و نیازی به نور خورشید و ماه ندارم.