هوش مصنوعی: هر کس به زیبایی و دلربایی تو نگاهی بیندازد، ایمان و اعتقادم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به جز عشق تو، هر باور و مذهبی برای من بی‌ارزش و کفر محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: هر صبح که به چهرهٔ تو نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم در کنار خورشید هستم و هر شب به خاطر اشک‌هایم، همسایهٔ ستارهٔ پروین می‌شوم.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشید هستی و من مانند ذره‌ای هستم که به نور تو نیاز دارم. تو بزرگ و بی‌نیاز هستی، در حالی که من بنده‌ای ناتوان و فقیر هستم.

هوش مصنوعی: پس از دیدن خط تو، احساس کردم که جانم به قربانیت رفته است. با عشق و محبت تو، دل را به زخم‌هایی از کینه و حسرت گره زدم.

هوش مصنوعی: من گردن‌بند طلایی از موهای پیچیده‌ات دارم و در دامنم عطر خوش سنبل تو جاری است.

هوش مصنوعی: من همواره در جستجوی کلام و سخن او هستم و در عین حال، تصویر زیبایی او را نیز می‌خواهم و می‌بینم.

هوش مصنوعی: من از عشق او شراب می‌نوشم و در عین حال دانه محبتش را می‌کارم و از آن محصول می‌چینم.

هوش مصنوعی: به خاطر اندام زیبا و متناسب او، در کنار درخت شمشاد احساس آرامش می‌کنم و از رنگ چهره‌اش که مانند گل سرخ است، لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر بر سر مزار من بنشینی و بلند شوی، تا روز قیامت از این خوشحالی برخیزم و دوباره بشینم.

هوش مصنوعی: وقتی درباره زیبایی لبت صحبت کردم، به راستی که خودم را لایق ستایش احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر شب با طلوع ماه، زیبایی‌اش از خانه‌ی من می‌تابد و از ناله‌های صبحگاه، شمعی در کنارم روشن می‌شود.