هوش مصنوعی: من از درِ دوست به سوی سفر می‌روم و از شدت غم و درد، دلم پاره‌پاره شده و در دامنم افتاده است.

هوش مصنوعی: هیچ یک از همراهانم با من سفر نمی‌کنند. از این سفر می‌ترسم که جانم از بدنم جدا شود.

هوش مصنوعی: هر وقت که قدم برمی‌دارم، بر روی سنگی می‌افتم و هر بار که نفس می‌کشم، احساس می‌کنم جرقه‌ای در دشت می‌زنم.

هوش مصنوعی: غیر از درد و رنج در این سفر، هیچ چیزی برای من مشخص نیست و بدون خطر، هیچ چیزی در این راه برای من روشن نیست.

هوش مصنوعی: در روزی که باید خداحافظی کنم، هیچ‌کس برای من دلتنگ نمی‌شود، زیرا عشق من به او باعث شده که با تمام مردم شهر درگیری داشته باشم.

هوش مصنوعی: من هیچگاه از درگاه او دور نشده‌ام، حالا به کدام در بروم و بار خود را کجا بگذارم؟

هوش مصنوعی: من هیچ وقت از فکر و یاد او بیرون نمی‌روم، حتی اگر بخت من هم در باغ خوشبختی و خوشحالی باشد.

هوش مصنوعی: اشتیاق من به اندازه‌ای است که اگر دوری و جدایی میان ما وجود داشته باشد، این پیمان را که به خاطر او بسته‌ام، نمی‌شکنم و حتی یک تار موی او را نیز نمی‌خواهم از دست بدهم.

هوش مصنوعی: من مانند قمری در باغ او هستم، تا زمانی که داغ ناشی از مشکلات را در سینه‌ام ببینی و وفاداری‌ام را که به گردنم آویخته‌ام، درک کنی.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که در آسمان پرواز می‌کند، از درخت سدره به کجا می‌تواند برود تا جای امنی برای زندگی‌اش پیدا کند؟

هوش مصنوعی: سرزنش روزگار و تقدیر را می‌گوید که از محله آشنایانم مرا دور کرده است. امیدوارم که شاه در این باره تلاش کند و مرا دوباره به خانه‌ام برگرداند.

هوش مصنوعی: گوهر تاج سلطنت، ناصرالدین شاه قدرتمند، کسی که من از خاک پاهایش روشنایی چشم دارم.

هوش مصنوعی: در هر مکانی، شعف و روشنی شعر من در میان شاعران همچون چشم و روشنایی است و من در هر محفل و مجلسی حضور دارم.