هوش مصنوعی: اگر یک بار از زنجیره‌های سبحه (دعا) بیرون نیامدم، به این خاطر بود که هیچ‌گاه از زیبایی و جذابیت زلف معشوق دور نشدم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که وزن سنگینی را از دست ساقی نگرفتم، نه سرمست بودم و نه روحی سبک و آسوده داشتم.

هوش مصنوعی: روزی به خاطر تقدیر، نصیب من درد دل و رنجی عمیق شد، زیرا در آن زمان در خانهٔ شرابی نبودم و از راه رسیدن به حقیقت و لذت‌های زندگی محروم مانده بودم.

هوش مصنوعی: ای کاش در این دنیای پر از غم و ناراحتی، من هم مانند دیگران بی‌خبر و خوشحال بودم و نمی‌دانستم چه مشکلاتی در اطرافم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر این زلف زیبا وجود نداشت، حتماً در هر گوشه‌ای از بازار به خاطر عشق و اشتیاقم سردرگم و آشفته نمی‌بودم.

هوش مصنوعی: زمانی که از حرف‌های او باخبر شدم، از وجود خودم هیچ اطلاعی نداشتم.

هوش مصنوعی: در خواب هیچ وقت آن ماه زیبا و دلفریب نمی‌آید، جای تعجب نیست که من در زمان این نعمت بیداری نبودم.

هوش مصنوعی: از زمانی که وجود تو را دیدم، دیگر در آتش درد و رنج ننشستم و در روشنایی تو هرگز در آتش نیستم.

هوش مصنوعی: فروغی در حالی که از کنار خانه‌ات می‌گذشت، می‌گفت ای کاش دل از دستم در نمی‌آمد و چنین ناراحت و زار نبودم.