هوش مصنوعی: زلف‌های پیچیده و زیبا به قدری دل‌ربا هستند که مانند شاهی بر طعمه‌ای ضعيف و بیچاره فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: گاهی زلف او به قدری پریشان و زیباست که می‌تواند یک دشت پر از سنبل را تحت تاثیر قرار دهد و گاهی هم چهره‌اش به قدری دلربا و آتشین است که زیبایی یک باغ نسرین را به آتش می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر چهره آن معشوق زیبا را از پرده نازک بردارند، نقاشان در معبد چین آن را به تصویر می‌کشند و پنهانش می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی که در این دنیا آن زیبایی را نمی‌بیند، بهتر است که از چشمان خود بر روی دنیا بربندد.

هوش مصنوعی: گذشتم از کنار مسجد به سمت میخانه، به امید این که ساقی لیوان نقره‌ای را بر روی چشمانم بگذارد.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه واعظ از رحمت خدا غافل است، ای ساقی، برایت جانم را فدای خود می‌کنم و نوشیدنی رنگین را به من بده.

هوش مصنوعی: هر لحظه که نتوانم لب‌های او را ببوسم، در حال مستی به یاد می‌آورم که به خاطر بوسه‌ای از طرف خداوند، آن لعل زیبای زندگی آفریده شده است.

هوش مصنوعی: من جرعه‌ای از شراب نوشیدم و بوسه‌ای بر لبان معشوقه‌ام زدم. نمی‌دانم در فضل و شکوه او، کدام یک از این دو را باید بیشتر از دیگری شمارش کنم.

هوش مصنوعی: اگر آن دلبر شیرین‌زبان لب‌هایش را با خنده‌ای شهدین باز کند، خون شیرین خسرو بر خاک تیره خواهد ریخت.

هوش مصنوعی: در آن مجلس، شاهد ما با لبانی پر از زیبایی و سخن‌های گرانبها، نقشی از خود به جای می‌گذارد و خزانه‌دار نیز به ستایش و مدح سلطان ناصرالدین خواهد پرداخت.

هوش مصنوعی: پادشاهی با سرنوشتی بزرگ و پرجلال، که در آسمان و زمین همگان او را می‌ستایند؛ اگر بر درگاه او بنگری، همه چهره‌های سلاطین را خواهی دید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند ارزش اندک من را در نظر بگیرد، وقتی که افرادی با چشم‌های تیره و تار، هر لحظه دل‌های بی‌گناه را می‌آزارند و خونشان را می‌ریزند.