هوش مصنوعی: من جان شیرینم را به خاطر تو در دست گرفته‌ام، در حالی که تو خنده‌های شیرینت را پنهان کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من در دل تو، که پر از ناراحتی‌های بی‌فایده است، افکارم را ریخته‌ام و تو به زیبایی‌های خودت توجه کرده‌ای و آن‌ها را به نمایش گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: من از چشم خود اشک‌های مختلفی می‌ریزیم، در حالی که تو از شیشه، نوشیدنی‌های رنگارنگ می‌نوشی.

هوش مصنوعی: به قلب خود درختی از زیبایی‌های تو کاشته‌ام و از آن درخت، میوه‌های نقره‌ای به هر دست و موقعیتی می‌چینم.

هوش مصنوعی: زمانی که زیبایی و جذابیت خود را در چهره به نمایش می‌گذاری و چین زلفی که با عطر مشک آراسته شده است را می‌افشانی، هیچ کس نمی‌تواند بار زحمتی که از زیبایی و جذابیت تو به دوش می‌کشد را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: من روزی برای یک لحظه به چشمانت نگاه می‌کنم و آن روز به اندازه‌ای برای تو گریه کرده‌ام که گوشه‌های بستر من خیس شده است.

هوش مصنوعی: آتش عشق در دل من چنان شعله‌ور شده که از هر تار موی من دود برمی‌خیزد، به گونه‌ای که اگر تو موهای خوشبوی مرا به آتش افکنی، شعله‌های بیشتری از آن برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: پرده را از روی عرقناکت کنار بزن تا آسمان روی ماه و ستاره پرتوان را بپوشاند.

هوش مصنوعی: اگر مانی در زمانهٔ خود گمنام شود، کافی است که زیبایی و جاذبهٔ زلف و خال مشکی را به نمایش بگذاری.

هوش مصنوعی: با کدام فرد غریبه جدید آشنا شدی که به همین دلیل، رابطه قدیمی و آشنای خود را فراموش کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر تو کشته شده، در قیامت طلب خون‌بها نمی‌کند، زیرا اگر دست بلورینش به خون آلوده شود، ارزش و زیبایی‌اش را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای کسی که تاجی از عطر خوشبو بر سر داری، گاهی به حال عاشقان بیچاره توجهی کن.

هوش مصنوعی: اگر مطرب، آواز زیبای فروغی را به خوبی بخواند، باعث شادی و نشاط شاه ناصرالدین می‌شود.

هوش مصنوعی: آن کسی که زیبایی‌های کلام و هنر را به سخن‌گویان معرفی کرده، نه تنها نیکوکاری و احسان را گشوده، بلکه زبان تحسین و ستایش را نیز به روی آن‌ها باز کرده است.