هوش مصنوعی: من به قدری در روزگار پر آشوب و شلوغی غرق شده‌ام که دیگر به فکر روز حساب فردا نیستم.

هوش مصنوعی: اگر کار تو بر مبنای بخشش باشد، گناهان من چه اهمیتی دارد؟ و اگر شغل تو بر مبنای عدالت است، ثواب من چه فایده‌ای خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: تمام داستان‌های عذاب و جهنم برای من فقط حرف و داستان هستند، زیرا در واقعیت، من در آتش دوری تو در حال رنج کشیدن هستم.

هوش مصنوعی: صبح با آه و شب با اشک من، گواه حال و احوالم هستند که به خاطر عشق به چهره و موهای تو، در بین آتش و آب در حال سوختن هستم.

هوش مصنوعی: من همه شیران جهان را شکار کردم، اما در برابر زیبایی چشمت از خودم احساس حقارت می‌کنم و خود را مانند سگی در برابر تو می‌بینم.

هوش مصنوعی: عشق باعث شد که من را به جمع عاشقان بکشاند و تمام وجودم را تحت تأثیر قرار دهد، طوری که دیگر تحمل دوری از زیبایی‌های تو را ندارم.

هوش مصنوعی: اگر نگاه زیبا و جذاب تو مرا تحریک نمی‌کرد، اشک‌هایم هرگز بیدارم نمی‌کردند و از خواب نمی‌پریدم.

هوش مصنوعی: قبل از این که زندگی‌ام به پایان برسد، ای ساقی، کاش به من شرابی عطا کنی تا در دریای آن غرق شوم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شرم از ساقی، نگاه نکردم تا وقتی که جام شراب آمد و پرده‌ام را برداشت.

هوش مصنوعی: گفتم که در شب می‌توان نور خورشید را دید. او پاسخ داد که اگر شب نقابم را کنار بزنند، این امکان فراهم می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چه از دل تنگم گفتم و فریاد زدم، کسانی که شکر در دهان دارند، هیچ جوابی به من ندادند.