هوش مصنوعی: در زمان مرگم، طبیب به بالینم نیامد تا حسرت او به دل من بماند و من نیز دچار حسرت شوم.

هوش مصنوعی: عشق من درد پنهانی دارد که نه درمانی برایش هست و نه تسکینی. این درد من را به شدت رنج می‌دهد و در عین حال، نتوانسته‌ام از آن رها شوم، چرا که هر تلاشی برای درمانش فقط آرامش ظاهری به من داده است.

هوش مصنوعی: در شب، دل‌باخته و دلتنگ به محفل می‌روم و در صبح، غمگین و نالان به باغ. عشق تو باعث می‌شود که گاهی مانند پروانه‌ای سرمست باشم و گاهی مانند بلبل، دلتنگ و ناله‌کنان.

هوش مصنوعی: اگر موهای پریشان تو به من توجهی ندارد، پس چرا به یک‌باره آرامش و صبرم را از دل برداشتید؟

هوش مصنوعی: گاهی اوقات می‌توانی از روی محبت و رحمت، نگاهی به من بیندازی؛ من که در خیابان‌ها و کوچه‌های تو، بی‌پناه و تنها هستم.

هوش مصنوعی: اگر آن چشم جذاب و فریبنده نبود که در کمین است، من هم در میان مردم ادعای هوشیاری می‌کردم.

هوش مصنوعی: وقتی صدای ساز و آواز مطرب به گوشم رسید، از افکار و حرف‌های دیگران رها شدم و آرامش پیدا کردم. از نصیحت‌ها و موعظه‌های ادیبان بی‌نیاز شدم.